Οι συλλογές του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου έχουν να παρουσιάσουν σπουδαία δημιουργήματα βυζαντινής και μεταβυζαντινής χρυσοκεντητικής. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν τα εργόχειρα των μεταβυζαντινών χρόνων από την Κωνσταντινούπολη, στα οποία εστιάζεται και το θέμα του ημερολογίου του Βυζαντινού Μουσείου για το 2008, καθώς, ιδίως από τον 17ο αιώνα και μετά, η Πόλη αναδεικνύεται σε σημαντικό κέντρο παραγωγής χρυσοκεντημάτων.

Από τον 17ο αιώνα και μετά, η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε σπουδαίο εμπορικό κέντρο και βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του πολιτικού και οικονομικού κόσμου της Ευρώπης. Την ίδια εποχή Έλληνες από τον ελλαδικό, μικρασιατικό αλλά και τον ευρύτερο μεσογειακό κόσμο έφθαναν εκεί αναζητώντας εργασία και καλύτερους όρους διαβίωσης. Έτσι, η Πόλη, με το Πατριαρχείο, με τους πλούσιους εμπόρους, τους πολυάριθμους ελληνικούς ναούς, τις ελληνικές συντεχνίες που ανέρχονται στις 150 και είχαν τεράστια δύναμη, τους νησιώτες ναυτικούς, αναδείχτηκε σε οικονομική και πνευματική πρωτεύουσα των Ρωμιών. 

Σε αυτό το πλαίσιο ήταν επόμενο να αναδειχθούν και οι τέχνες κι ανάμεσά τους η χρυσοκεντητική, που σε μεγάλο βαθμό υπηρετούσε τις ανάγκες του εκκλησιαστικού βίου των Ρωμιών και της οποίας η αδιάσπαστη συνέχεια από τη βυζαντινή εποχή είναι αδιαμφισβήτητη. Οι χρυσοκεντητές αποτελούν ένα από τα πλέον ισχυρά και μεγάλα ισνάφια (συντεχνίες) της Κωνσταντινούπολης, ενώ η Πόλη εμφανίζεται να είναι σημαντικό κέντρο εργαστηριακής κεντητικής, από το οποίο προέρχονται κατά πάσα πιθανότητα τα καλύτερα χρυσοκέντητα που βρίσκονται διάσπαρτα σε μονές και συλλογές. Εκεί εργάζεται και η διασημότερη κεντήτρια της εποχής, η Δεσποινέτα, η φήμη της οποίας εκτείνεται και πέραν των συνόρων της Πόλης, όπως αποδεικνύουν οι παραγγελίες που δέχεται από μακριά. Κωνσταντινουπολίτισσες είναι και η Μαριώρα, η Ευσεβία, η Κοκώνα, η Τζαόρια και η Γρηγοριά, που άφησαν πίσω τους μοναδικά έργα.  

Ξεφυλλίζοντας κανείς το ημερολόγιο του Βυζαντινού Μουσείου για το 2008, αντικρίζει κάτι οικείο και ταυτόχρονα άγνωστο, μια τέχνη παραγνωρισμένη και παρεξηγημένη, την τέχνη του βελονιού. Αντικρίζει τεκμήρια της πραγματικής ιστορίας που τα γράφουν οι άνθρωποι, όχι με το πινέλο ή τη γραφίδα αλλά με το βελόνι. 

Τα υφάσματα, που παρουσιάζονται στο Ημερολόγιο θα εκτεθούν στον χώρο της μόνιμης έκθεσης του Βυζαντινού Μουσείου από 6 Δεκεμβρίου 2007 έως 31 Ιανουαρίου 2008.

Το ημερολόγιο επιμελήθηκε η Επιμελήτρια της Συλλογής Υφασμάτων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου δρ Έλενα Παπασταύρου.